De waardevolle schatting van de kosten van eigen vermogen door risico's

Onderdeel - 10

In onze laatste tutorial hebben we de WACC begrepen. In dit artikel zullen we leren over de kosten van eigen vermogen

Deel 13 - Kosten van eigen vermogen

Beleggers in het eigen vermogen van een onderneming hebben een rendement nodig dat past bij het risico dat zij nemen bij het aanhouden van dat eigen vermogen. Deze kosten weerspiegelen de onzekerheid van de kasstromen die aan het aandeel zijn verbonden, voornamelijk de combinatie van dividenden en vermogenswinsten. De kostprijs van het eigen vermogen is in wezen de disconteringsvoet die wordt toegepast op de verwachte kasstromen van het eigen vermogen, die een belegger helpt bij het bepalen van de prijs die hij of zij bereid is te betalen voor dergelijke kasstromen. Een hogere discontovoet (of kosten van eigen vermogen) zal ertoe leiden dat een uitgevende onderneming een lagere prijs ontvangt voor haar eigen vermogen. Het heeft dus minder te investeren in de activa die rendement genereren voor alle kapitaalhouders (schuld en eigen vermogen).

De kosten van eigen vermogen variëren met het risico van een probleem. Net als bij schulden, zal een hoger risico resulteren in hogere kosten voor het nemen van dit risico. Over het algemeen is in de loop van de tijd waargenomen dat de kosten van eigen vermogen doorgaans hoger zijn dan de kosten van schulden. Als een bedrijf failliet gaat, ontvangen aandeelhouders alleen een rendement nadat de schuldhouders zijn betaald. Dit komt omdat schuldhouders een vordering op activa hebben waardoor de resterende vordering van aandeelhouders wordt verminderd. Omgekeerd, als een bedrijf goed presteert, ontvangen aandeelhouders alle voordelen van de opwaartse kant, terwijl schuldhouders alleen hun gecontracteerde betalingen ontvangen. Het toegenomen bereik van mogelijke uitkomsten voor aandeelhouders, met name in bedrijven met veel schulden, maakt aandelen risicovoller en daarom zal een belegger in aandelen een hoger rendement eisen dan een houder van schulden.

Het risico van een bepaald eigen vermogen voor een belegger bestaat uit diversifieerbaar en niet-diversifieerbaar risico. Het eerste is een risico dat door een belegger kan worden vermeden door het gegeven eigen vermogen in een portefeuille met andere aandelen te houden. Het effect van diversificatie is dat de diversificeerbare risico's van verschillende aandelen elkaar kunnen compenseren. Het risico dat overblijft nadat de rest is gediversifieerd, is niet-diversifieerbaar of systematisch risico.

Systematisch risico kan niet worden vermeden door beleggers. Beleggers eisen een rendement voor dergelijk risico omdat dit niet kan worden vermeden door diversificatie. Beleggers eisen dus een rendement voor het systematische risico dat aan een aandeel is verbonden (gemeten aan de variabiliteit ten opzichte van de markt) boven het vereiste rendement op een risicovrije belegging. Beta meet de correlatie tussen de volatiliteit van een specifiek aandeel en de volatiliteit van de totale markt. Als een maat voor het systematische risico van een bedrijf of portefeuille, wordt bèta gebruikt als een vermenigvuldiger om te komen tot de premie boven het risicovrije tarief van een belegging in aandelen.